Deze naam wil ik onthouden: Sidi Larbi Cherkaoui

Een leeftijdsgenoot, die Oost en West al dansend met elkaar verbind. Inspirerend en confronterend!

http://www.youtube.com/watch?v=Sz7UY5DEVhQ&feature=player_detailpage

Ik verzamel onzichtbaarheden!

Naast ons leerplan Muzisch Taalgebruik, is dit boek ook een aanrader voor in de klas! Of voor op een personeelvergadering...om de collega's te inspireren.
Mijn collega Tim en ik speelden een dialoog tussen Diehier en Diedaar. Een verzamelaar van suikerzakjes en postzegels gaat een gesprek aan met iemand die onzichtbaarheden verzamelt. De aanzet om woorden te verzamelen die we in ons hoofd hebben!

Totempaal uit Totemtaal

Een totemdier dat bij hen past, een schoenendoos,
bruin inpakpapier en een palet met plakaatverf.
Oog voor totempalen bij de indianen en
aandacht voor de beeldaspecten symmetrie en kleur.
En voila, 3 kleurrijke totempalen met 20 gezichten die een oogje in het zeil houden.

Kunstkliniek

Mijn wekelijkse joggings moet ik efkes laten, want ik heb last van de knie. Op aanraden van Dr. Peeters onder de scan. Toch naar wachtzaal gelopen omdat ik anders te laat zou komen op mijn -drie weken op voorhand geboekte- afspraak. Bleek dat ik nog een zee van tijd had, want er waren nog één uur wachtenden voor mij. Dan maar een wandeling in AZ Sint-Blazius, inclusief een bezoek aan mijn zorgende zus. Dit bleek een ware kunstroute te zijn. De muren zijn overal behangen met knappe kinderwerken en in de hal stond een paspop met originele jurk.

De trein is altijd een beetje reizen ... in de tijd

Gisteren treinden we van STAM (Stedelijk Museum van Gent)
naar STEM (Stedelijk Museum van Sint-Niklaas).
Van de teambuilding naar de sessie beeld.
Van jeansrok naar kleed uit de jaren 30.

En op de trein maakten we kennis met een beroepsmuzikant van - ge moogt ne kier raden hoe oud da kik ben - 83 jaar. Hij vertelde ons over de Boogie Woogie van de Amerikanen na de oorlog, zijn lessen piano aan het conservatorium, zijn zus die als violiste de Elisabethprijs won, zijn eerste groepje. Daarop haalde hij trots een foto en kaartje tevoorschijn.

Goudvis: Wim Delvoye

Leve digitale tv. In afwachting van 'Het goddelijk monster' efkes zappen naar canvas. Daar was Wim Delvoye aan het woord, zodanig interessant dat we bleven kijken. De serie op één staat ondertussen bij 'mijn opnames'.
Deze uitspraak van de kunstenaar bleef hangen: 'een beeldje van Disney kan me evenveel ontroeren als een bronzen beeld uit de 18de eeuw, er is geen beter en slechter, we zijn gelijken'. Die gelijkheid trekt hij ook door als hij mens en varken vergelijkt. Zelfs bij de machine die zelf drollen maakt weet hij de verwondering op te wekken. Een levende legende, enkele afbeeldingen googlen:

Een vent van een boom!

Tijdens het warmste oktoberweekend ooit, verbleven we met de familie De Paepe in Massembre. Everzwijnen kijken, kampen bouwen, klimmen, klauteren, waterparcours afleggen, genieten met een glaasje in de zon! In het bos trof ik een vent van een boom: een idee voor een les muzo!

Of je kan er ook levensechte ledematen aanhangen... of was Lisse gewoon aan het boomknuffelen?

Ah, wat is ze toch zalig die zon! En ze zorgt nog voor een spontaan schaduwspel: ik draag mijn kindjes op handen!